BIM Captain – Rob Roef –

In ons huis was de CV-ketel nodig toe aan vervanging. Dus de man des huizes maakte een afspraak met wat vertegenwoordigers van bedrijven die van het plaatsen van die apparaten hun professie hebben gemaakt. Er kwamen dus van die commerciële types over de vloer. Gezellig, bakkie koffie erbij, rondje lopen, kijken en meten. De vaktermen vlogen, samen met de brochures, over tafel. Ruimtecompensatie, weersafhankelijke regeling, stooklijn, modulerende ketel. Enfin, als leek snap je daar dus niets van.

De prijzen ontlopen elkaar niet zo veel, servicecontractje hier, gratis installatie daar. Wat het gasverbruik zou gaan worden, volgens ons toch een niet onbelangrijk onderdeel in de prijsvergelijking, dat kon niemand ons precies vertellen. Dat was afhankelijk van ons stookgedrag, want dat zou gaan wijzigen maar dat wisten we nog niet.

Is het nou zo veel gevraagd? Ik wil de douche kunnen gebruiken zonder eerst af te stemmen of iemand anders in huis warm water in gebruik heeft en de CV moet het huis lekker snel verwarmen. En dat dan tegen een schappelijke prijs.

De verkoper die het beste verhaal had was diegene die jarenlang zelf als monteur had gewerkt, dat boezemde me al vertrouwen in. Maar dat hij er gratis 3 thermostaatknoppen bij deed gaf uiteindelijk de doorslag.

Het verhaal over de installatie, die niet zonder slag of stoot gegaan is, zal ik u besparen. Ook dat wij een week lang met het hele gezin rond de open haard hebben gezeten op een berenvelletje omdat het huis niet warm te krijgen was laat ik achterwege. Dat de medewerkers op het callcenter geen enkel respect hebben voor de klanten wisten we al, dus daar hoef ik het ook niet over te hebben.

Zelf zal ik dit jaar (het is begin januari dat ik dit schrijf dus zie het als een goed voornemen) géén moeilijke woorden gebruiken bij onze klanten. Géén vakjargon bezigen. Géén loze beloftes doen. Wél zal ik mijn collegae stimuleren de klanten op nummer 1 te laten, eerlijk te zijn en afspraken na te komen.

Af en toe zal ik een thermostaatknop weggeven.

rob roef, januari 2010

Pas maar op, vertrek vroeg van huis, het wordt morgen glad dus lange files worden verwacht. En als je dan in de file komt… zorg er dan voor dat je voldoende warme kleren bij je hebt, een thermos-kan met warme drank. Is je accu wel op peil? De wegenwacht doet er meer dan 3 uur over om u te komen helpen. Wellicht een paar winterbanden aanschaffen? Het kan altijd veiliger nietwaar?

De ANWB verwacht topdrukte naar de kust want het wordt 25 graden. Ga dus vroeg van huis en neem voldoende te drinken mee om uitdroging te voorkomen. Zorg ervoor dat uw koelvloeistof op peil is om oververhitting van uw motor te vermijden. Of ga eigenlijk liever gewoon maar niet want als je het al redt om naar het strand te ge-raken dan raak je vast je auto niet kwijt met al die drukte.

De beurs gaat hard onderuit, aandelen zijn niet langer zaligmakend. Kijk naar de verschillende actualiteitenprogramma’s om bij te blij-ven. Ook al belegt u niet op de beurs, dan nog is het zeer belangrijk om te weten hoe hard de beurs in Wallstreet keldert. Of dat u het exact verloop van de Foetsie-index in Japan kent. Zelfs uw favoriete radio DJ weet u bang te maken door alle dalende koersen op te noemen.

Heeft u plannen om te gaan verhuizen? Dan moet u eigenlijk eerst zorgen dat u uw huidige woning verkoopt want die raakt u anders aan de straatstenen niet kwijt! En denk maar niet dat u een hypo-theek kunt afsluiten want banken willen wel uw geld stallen maar geen geld uitlenen.

Een auto kopen in deze tijd? Niet doen, vooral niet doen want het wordt allemaal veel goedkoper. We gaan namelijk een recessie in en dan krijg je 2 auto’s voor hetzelfde geld. Vooral Amerikaanse au-to’s, die worden echt goedkoop, dat verzeker ik je!

Wordt u ook zo moe van de zelfbevestigende voorspellingen die iedereen lijkt te verkondigen? Ik stel voor dat we hier in 2009 NIET aan meedoen, hebben we een deal?

Vreemd eigenlijk dat zaken waar je het minst verstand van hebt vaak het meeste kosten. Het afgelopen jaar ben ik in de gelukkige omstandigheid geweest om zowel een nieuwe auto als woning te kunnen “uitzoeken”. De auto heb ik al eens eerder een column over geschreven (en ging vooral over het plezier van mijn klassieke motorscooter) maar over het huis heb ik nog niet gerept.

Zodra je jezelf gaat oriënteren op de aanschaf van een nieuwe woning dan schat je eerst je eigen kredietwaardigheid in en start je een zoektocht op internet. Natuurlijk zijn de huizen die je het leukste vind “net boven je budget”. In de meeste zoekmachines kun je prijs als belangrijkste criterium opgeven maar weet u wat uw huis waard is? Écht waard dus bedoel ik dus…

Waarschijnlijk heeft u mijn vorige vraag bevestigend beantwoord. Ik geloof er echter niets van. De stapel stenen, oneerbiedig gezegd, vertegenwoordigd een herbouwwaarde, emotionele waarde en economische waarde in het vrije verkeer. U en ik gaan uit van de waarde van het huis van de buren dat vorig jaar verkocht is en vullen dat aan met de emotie die onze woning voor ons vertegenwoordigd en vertalen dat naar een prijs.

In diverse programma’s op de televisie worden bouwvallen van huizen opgeknapt door de toekomstig bewoners opgeknapt en opnieuw getaxeerd. Opmerkelijk zijn de verschillen tussen de waarde die de bewoners in hun hoofd hebben en de gemiddelde waarde die ervaring taxateurs voor de woning berekenen. Bijna altijd zit er een groot verschil tussen en zijn de bewoners teleurgesteld met de uiteindelijke verkoopwaarde.

Weet u wat uw software kost? Ik bedoel niet de kosten die u moet maken om een licentie aan te schaffen maar de kosten om de software te maken. Uw software wordt geschreven door mensen, echte mensen die met passie hun kennis aanwenden om een digitaal product te vervaardigen. Mensen met een woning waarvan ze niet precies weten wat ‘ie waard is.

Na ongeveer 10 minuten wachten na gearriveerd te zijn op het zonnige terras weet ik eindelijk de attentie van een van de medewerkers van het etablissement te trekken. Ik blijf rustig “Goedendag, ik zou graag wat willen bestel…” Nog voor ik mijn zin af kan maken wordt er gesnauwd “Dan moet u bij mijn collega zijn!”. Verbaasd blijf ik wachten tot ik met veel handgebaren ‘de collega’ zover weet te krijgen om zich te verplaatsen naar onze tafel. Onderweg naar onze tafel rekent de collega terloops nog een keer of 2 af bij andere tafeltjes en net voordat terrasmedewerker aankomt (ik zit al hoopvol klaar) wordt gestart met het afruimen van de tafel van de buren.

Mijn tafelgenote weet dat ik niet zo goed tegen dit soort situaties kan en wordt onrustig.

Met stemverheffing probeer ik de aandacht te trekken “Pardon, wij willen graag bestellen!”. Als reactie wordt over de schouder “een ogenblikje, ik kom zo bij u” toegeblaft.

Opnieuw wordt ons geduld op de proef gesteld. We kwamen hier toch omdat ze hier van die lekkere salades hadden? De geweldige service kunnen we ons niet meer herinneren.

Na nog een keer of 3 wenken, roepen en zwaaien heeft de terrasmedewerker gelukkig een gaatje in zijn blijkbaar overvolle agenda weten te vinden. Ineens staat ‘ie voor onze tafel en zonder woorden maar met een of andere keelklank en hoofdgebaar probeert hij ons een bestelling uit te lokken. Wij bestellen een zoete witte wijn en een glas bier en bovendien verzoeken we de lunchkaart want welke salade we hier ooit exact hebben gegeten dat weten we niet meer.

Nog steeds zonder woorden, ook zonder hoofdgebaren maar wel erg diep zuchtend start de terrasmedewerker zijn zoektocht naar een lunchkaart. Dachten we. Ineens zien we ‘m tussen de tafels door lopen met een dienblad met bestellingen. Op het moment dat we ‘m terug naar binnen zien lopen met een leeg blad blijkt dat onze bestelling er niet bij zit. De lunchkaart is ook nog steeds niet gebracht.

Na 45 minuten zetten we onze aftocht van het terras in en onderweg komen we de medewerker en onze drankjes tegen. “Wij hadden graag wat willen eten. Jammer dat het u niet uitkwam vandaag”, weet ik nog net uit te brengen…