Vanavond eten we een gebakken eitje, spiegel, omelet of kluts. De kinderen eten het liefst een papa-hutsefluts-eitje. Dat is een speciaal recept, ooit bedacht toen ik veel thuis werkte en de kinderen veel kleiner waren dan dat ze nu zijn. Het geheime ingrediënt maakt van een normaal gebakken eitje een échte traktatie!
Een snufje gedroogde kruiden hier, een bosje verse daar, lekker rommelen in de keuken met de jongste, die wil namelijk chefkok worden. Een goede basis krijg je tenslotte thuis!
Op een gegeven moment grijp je mis, dat kan natuurlijk altijd gebeuren. Dus tuig je de fiets op, kinderzitjes erop, mutsen op, wanten aan. Terug om je sjaal te halen, boodschappentas en portemonnee. Terwijl je de kinderen op hun plaatsen helpt zie je dat je band zacht is dus moet je weer de schuur in.. dit maal om de fietspomp te halen. Raar woord eigenlijk – fietspomp – suggereert dat er iets gepompt kan worden aan je fiets terwijl je toch echt je banden op staat te pompen. Maar dit geheel ter zijde.
Aangekomen bij de supermarkt het hele riedeltje en gedoe weer in omgekeerde volgorde en naar binnen…
En dan gebeurt het, in het schap een kaartje:
VANWEGE DE AANHOUDENDE VORST IS HET ZOUT UITVERKOCHT
Een eitje zonder zout is als een pc zonder muis, een plattegrond zonder maatvoering, links zonder rechts, yin zonder yang en volgens mijn moeder zaliger als een kusje zonder snor. Tegenwoordig zeg ik; als een BIM zonder ArchiCAD.
Het werden uiteindelijk sjalotjes, opvoedkundig verantwoorde zoutvervanger!
Nice info